Emanuel (Miel) Hammelburg werd in Rotterdam op 7 februari 1919 geboren als zoon van Eliazar Hammelburg (Rotterdam, 30 september 1874 – Rotterdam, 21 januari 1940) en Josiene van Emde (Rotterdam, 21 februari 1898 – Amstelveen, 13 maart 1989). Naast hem waren er twee broers, een tweeling en uit zijn vaders eerste huwelijk twee broers en een zus.
Miel deed in 1938 eindexamen aan het Erasmiaans Gymnasium te Rotterdam. Direct daarna ging hij aan de Universiteit van Leiden geneeskunde studeren en in 1941 haalde hij er zijn kandidaatsexamen. Hij moest toen de studie onderbreken vanwege de bezetting en week uit naar Frankrijk. Hij ging daar in de land- en bosbouw werken en perfectioneerde zijn Frans dusdanig dat hij er later door zijn collega’s om geroemd werd.
Na de onderduik kon hij in 1945 in Amsterdam verder met de studie. In 1949 haalde hij zijn artsexamen en van 1949-1952 werd hij opgeleid tot keel-neus en oorarts in het Wilhelmina Gasthuis te Amsterdam. Hij promoveerde in 1953. Tijdens zijn diensttijd, in 1952-1953 werkte hij als KNO-arts bij het Militaire Hospitaal aan te Utrecht. Daarna werkte hij als staflid aan de KNO-afdeling van het Wilhelmina Gasthuis van 1953 – 1962. In 1962 werd hij afdelingschef van de KNO-afdeling van het Gemeenteziekenhuis te Den Haag en in 1971 in het Leyenburg Ziekenhuis.
Hij bleef in deze perioden publiceren over zijn vak. Hij schreef over veelvoorkomende problemen in de huisartsenpraktijk en de KNO-praktijk. Hij was een veelzijdig man, een gepassioneerd arts, ook na zijn pensionering. Emanuel, opgegroeid in Rotterdam als zoon van een chocolade- en zoetwarenfabrikant, overleed op 22 februari 1998 te Wassenaar.
bron:
www.ntvg.nl lemma ‘In Memoriam Dr. E. Hammelburg’,
laatst bijgewerkt:
12 september 2019